Het is de nacht van 28 december, klokslag twee uur als mijn moeder de strijd tegen Sikkelcel verliest. Een moment waarop mijn broer en ik waren voorbereid. We wisten dat mama’s laatste dag nabij was. Op 28 december, na 36 jaar geknipperd te hebben, viel het licht van mijn moeder uit.  Ik ging een donkere periode tegemoet waarin ik rouwde in stilte. Ik schreef mijn verdriet woord voor woord van mij af, waardoor ik bij iedere nieuwe dag steeds meer het licht zag.

Inmiddels is het 15 jaar geleden, echter is het gemis niet met 15 jaar verminderd. In de afgelopen jaren heb ik hiermee leren leven en geaccepteerd dat ze er niet meer is. Leven zonder mijn moeder, is een dagelijkse confrontatie,  die in de kleine en in de grote momenten in mijn leven terugkomt. Soms mis ik haar warme lach of aanwezigheid bij mijn mijlpalen zoals het behalen van mijn diploma’s. Deze momenten had ik graag samen met mijn moeder willen delen. Vroeger kon ik dan verdrietig zijn als ik weer besefte dat het niet meer kon. Nu ben ik op het punt dat ik met het gemis kan leven. De herinneringen aan haar, geven mij kracht om verder te bloeien. Mijn heldin heeft mij vooral geleerd, dat je moet kijken naar wat je wel hebt. Mijn ijzersterke Koningin had haar gezondheid niet mee, waardoor ze kracht putte uit dat wat ze wel had, zoals haar doorzettingsvermogen en positieve instelling.

Nu mijn 27e verjaardag voor de deur staat, begin ik haar mantra, ‘focus op dat wat je wel hebt steeds meer te leren’. De -tel-je-zegeningen- lifestyle. Ik ben gezegend met een goede vader, een toffe broer en aan de andere kant van de wereld heb ik twee lieve zusjes en een broertje. Daarnaast ben ik rijk aan familie en een kleine vriendenkring. Verder ben ik dankbaar voor mijn goede gezondheid. Iets wat mijn moeder niet had tóch ging ze ondanks haar strijd  ‘gelukkig’ door het leven. Ze waardeerde iedere dag, en dat probeer ik ook te doen. Ook al is het leven niet altijd groen, geniet ervan zoals het is.

We zijn vandaag 15 ‘decembers’ verder en ik kan nu met trots zeggen dat het verlies van mijn moeder mij positief heeft veranderd. De Iraida die ze op 6 januari op de wereld zette is sterker, wijzer en gemotiveerder dan ooit. Het besef dat je iemand waar je zielsveel van houdt nooit meer kan zien, horen, spreken en knuffelen zal ook in de toekomst moeilijk blijven. Gelukkig heb ik alle herinneringen aan haar een goude plek in mijn hart gegeven. Een plek waar ze voor altijd kunnen voortleven.

Mam, je bent de beste. Toen, nu en voor altijd.

15 decembers zonder, maar tegelijkertijd met.

Liefs,

je oogappel,