24/7 in mijn gedachten

‘’Denk je nog vaak aan je moeder? ‘’ vroeg een oude bekende. Even blijf ik stil, slik en antwoord dan: ‘’zeker, ik denk vaak genoeg nog aan haar.’’ Het is mijn moeder en allerbeste vriendin denk ik. Terwijl ik daar sta, dwaal ik af. Ik spreek, maar tegelijktijdig denk ik in dit bewuste moment aan haar. Onbewust, toch bewust omdat er naar haar wordt gevraagd. En zo gaat het leven zonder mijn moeder. Ik word altijd aan haar herinnerd, vaak aan wie ze was en onze overeenkomsten.

Mijn omgeving is nog steeds benieuwd naar het leven zonder haar. Mede hierdoor blijven de herinneringen aan mijn moeder springlevend omdat ik regelmatig over haar spreek of zoals nu schrijf. Daarnaast krijg ik zo nu en dan te horen dat ik op mijn moeder lijk en dat ze trots op mij geweest zou zijn. Dit soort complimenten doen mij denken aan haar en zijn zeer confronterend. Ik besef namelijk bij iedere compliment dat zij deze nooit zal horen. Dus buig ik diep in mijn hart voor haar goede opvoeding. De basis die zij gelegd heeft en de vrouw die zij van mij gemaakt heeft.

Zonder God, mijn moeder en vader was ik er niet. Ik ben het eindproduct van hun liefde. Het kind wat eigenlijk door haar ziekte niet kon komen, maar toch kwam. Haar wonder en weerspiegeling. De vrouw die permanent een plek in mijn hart en gedachten heeft.
24-7
With love,

Irai